Den Bleiter, zo werd politicus Bert Anciaux wel eens vaker denigrerend genoemd. Omdat hij herhaaldelijk en plein public zijn tranen de vrije loop liet. Heel herkenbaar voor mij. In het verleden sprak de huisarts mij wel eens vermanend toe, ik moest meer gaan drinken. En nee, niet dàt drinken. ;) Maar gewoon water, omdat mijn nieren steeds meer op rozijnen begonnen te lijken. Ik ging dan vol goede bedoelingen weer naar huis, dronk welgeteld één glas water, om dan weer in mijn oude patroon van algehele drooglegging te hervallen. Want dat die nieren ondertussen bijna een abstracte vorm hadden aangenomen, lag volgens mij helemaal niet aan het feit dat ik te weinig water dronk. Of te veel koffie for that matter. Nee, de oorzaak lag veel dieper. Of net weer niet. Tismaarhoejenetbekijkt. Ik ben namelijk een bleitkous. En nog niet weinig! Jawel, de dozen Kleenex worden hier in familieverpakking aangeschaft. Een rondvraag bij mijn vriendinnen is niet nodig, van de eerste tot de laatste hebben ze me allemaal al zien huilen. Toegegeven, de afgelopen jaren waren voor mij niet bepaald a walk in the park. En dat is bij deze al het understatement van het jaar. Maar ik huil nu eenmaal gemakkelijk. Omdat ik geraakt word door een mooi liedje, of wanneer ik mensen elkaar zie troosten. Of wanneer ik voor de elfendertigste keer kijk naar Bridges over Madison County (alle watersluizen wagenwijd open!). Maar ook wanneer mensen me vragen naar Daan. Of bij zo'n talentenshow zoals The Voice, daar kan ik het meestal ook niet droog bij houden. Emoties met de hoofletter E.
Ik dacht dus altijd dat het aan mij lag. Dat ik een softie was. Niet gemaakt voor deze harde wereld. Maar tot mijn grote vreugde lees ik vandaag in de krant dat er zoiets bestaat als "la larme facile". Ook Benno Barnard heeft er blijkbaar last van. Volgens het woordenboek betekent het: "manifester une sensibilité excessive ou affectée, pleurer à la moindre émotion."
Het is bij deze dus onomstotelijk bewezen: er is helemaal niks mis met mij. Ik ben een doodnormaal mens. Echt. ;)
PS: Ik wil u toch even laten meegenieten van Bridges over Madison County. In deze film zit Meryl Streep vast in een ongelukkig huwelijk. Op een dag leert ze de fotograaf Clint Eastwood kennen en het is voor allebei liefde op het eerste gezicht. In deze bewuste scène heeft ze net besloten om toch voor haar huwelijk te vechten en bij haar toenmalige echtgenoot te blijven. In de stromende regen zien de geliefden elkaar voor de allerlaatste keer, waarna ze allebei met een gebroken hart achterblijven.
Aaaaah...l'amour.... ;)
留言