Als ik deze woorden hoor, heb ik altijd de neiging om er "oehoehoehoe" achteraan te zingen. "Is dit alles" was namelijk een liedje van één van de grootste Nederlandstalige bands aller tijden: Doe Maar. Voor wie geen tiener was in de jaren 80, het stond op deze LP (zo'n zwart ding met een gaatje in waar op beide kanten liedjes stonden):
We zijn ondertussen 40 jaar verder en ik kan dit liedje nog altijd van voor naar achter meezingen. Tot grote ergernis van de mensen om mij heen soms. ;)
Het succes van Doe Maar was indertijd ongezien. Ik zweer het u : de Beatle-mania was er niks bij. Ze speelden nochtans een soort van mix van reggae en ska muziek, niet de meest toegankelijke muziekvorm. En toch was hun populariteit ongeëvenaard. Ook ik was mega-fan en zong luidkeels alle liedjes mee. De muziek was niet alleen erg aanstekelijk, de teksten gingen ook nog eens ergens over. In tegenstelling tot "ik hou van jou en ik blijf je altijd trouw", zong Doe Maar over de angst voor de neutronenbom die er toen heerste, over heroïne, over sex,... Kortom, over alles wat tienermeisjes op die leeftijd bezighield. Not. Ik kan me herinneren dat zelfs Kinderen voor Kinderen vriendelijk doch met aandrang vroeg om de liedjesteksten toch eens wat luchtiger te maken.
Ik droomde er stiekem van om ze ooit live te mogen zien. En ja hoor, op een dag was het zover: Doe Maar kwam naar Poperinge begot!! Echt! In de jaren 80 stond Poperinge bekend als het mekka van de hardrock. Motorhead, Metallica, Twisted Sister, Slayer... You name it, ze hebben er allemaal gespeeld. En nu was het dus de beurt aan Doe Maar. Helaas was ik nog te jong en durfde ik thuis niet eens te vragen of ik ook mocht gaan. Ik moest dus met lede ogen aanzien hoe de meisjes in mijn klas wel reikhalzend naar het concert uitkeken. Jawel, ik zat in een klas met enkel meisjes. Op een nonnenschool. Waar kloosterzusters de scepter zwaaiden en waar een uniform, een schort en een zeildoek voor op je lessenaar heel normale dingen waren. In zo'n strenge omgeving was je zeildoek het enige item waar je jezelf op kon laten gaan. Dat van mij stond bijvoorbeeld volgescribbeld met liedjesteksten van The Smiths, mijn favoriete band van toen (en nog steeds trouwens). Maar de klasgenootjes die wel een ticket hadden bemachtigd voor Doe Maar, telden op hun zeildoek de dagen af tot ze Henny en Ernst in levende lijve konden zien. Na het concert waren de superlatieven dan ook niet van de lucht: dat het "crazy" en "fantastisch" was geweest, zeiden ze. Zucht. Ik geloofde het graag, en stak thuis voor de zoveelste keer een cassetje van Doe Maar in de cassetterecorder om mezelf te troosten.
Maar de groep had het na een paar jaar wel gehad met al die uitzinnige taferelen bij hun optredens. Niettegenstaande het feit dat ze erg succesvol waren, gaf Henny Vrienten ook toe dat het wel erg vreemd was om 14-jarige hysterische meisjes te horen meezingen met liedjes zoals Je loopt je lul achterna. In 1984 ging de groep dan ook uit elkaar. Gelukkig heb ik later nog de kans gekregen om ze aan het werk te zien bij een reünieconcert. En eerlijk? Ze waren nog steeds steengoed. En stiekem ben ik nog altijd een heel klein beetje verliefd op Henny. ;)
Kommentare